Om 23:30 schrok Tessa wakker van haar wekker. Voordat ze de tweeling zou gaan wekken, wilde ze nog kort onder de douche om zich op te frissen en helder te worden. Ze stuurde oma snel een appje om te vragen of ze aan de koffie en thee had gedacht.
“Geen zorgen schat,” reageerde oma snel terug. “Ik ben wakker. Koffie en thee zijn al gezet, en ik heb ook al wat broodjes gesmeerd voor iedereen. Ik ben bijna klaar en dan kom zo jullie kant op. Als je de knippen van de achterdeur haalt, loop ik ook gelijk een rondje met Max voordat we vertrekken.”
Tessa liep de trap af, naar de achterdeur en haalde de knippen er af, zodat oma met haar sleutel naar binnen kon. Max gaf ze kort een aai over zijn bol, en daarna nam ze snel haar douche.
Max liep al door de kamer en het ontging hem natuurlijk niets, hij rende oma hard blaffend tegemoet toen zij door de achterdeur naar binnen stapte.
“Stil Max!” zei oma dringend tegen de hond. “Wij gaan even een rondje lopen.”
Oma zette haar tas met lekkernijen voor onderweg op de eettafel en liep de gang in om de riem van Max te pakken. “Kom Max, we gaan een rondje om.”
Ondertussen was Tessa onder de douche vandaan, en op haar kamer luchtige kleding aan het aantrekken voor onderweg.
Door het geblaf van Max waren de kinderen ook wakker geworden. Ze schoten om de beurt de badkamer in en maakten zich verder klaar voor de reis. Hun laatste spulletjes grepen ze bij elkaar voor onderweg en alles ging met hun telefoons, tablets en opladers in hun tassen.
“Vera, wil jij nog even een kopje koffie voor mij en oma maken, en maak je voor jou en Marco nog een kopje thee?” klonk het van de slaapkamer van Tessa.
“Tuurlijk mam!” antwoordde Vera, en ze snelde zich naar beneden omdat ze eigenlijk ook zo snel mogelijk wilde vertrekken.
“En Marco, pak jij dan nog even de mand van Max en zijn tas met eten en voerbakken, en zet die alvast tussen jullie in op de achterbank van de auto, dan heeft Max onderweg ook zijn eigen plekje.”
“Doe ik mam,” reageerde Marco en rende even later de trap af om zijn taak te volbrengen.
Een paar minuten voor één, na de koffie en thee, zat iedereen in de auto. De navigatie was ingesteld en oma zat achter het stuur. Mama en oma hadden besloten dat oma het eerste stuk zou rijden tot België, waarna Tessa het over zou nemen tot een stuk in Frankrijk. Dan zouden ze als het goed is al over de helft zijn en een lange stop doen.
Na ongeveer vijf uur waren ze al goed onderweg en bevonden ze zich inmiddels een stuk in Frankrijk. De tweeling zat op hun tablet een spelletje te spelen. De zon was al op, en de temperatuur buiten begon alweer op te lopen.
Tessa nam de afslag bij een benzinestation waar volgens de borden ook een winkeltje bij zou zijn. Ze hoopte dat dat al open was om nieuwe hete koffie en thee te kunnen halen.
Het parkeerterrein was nog rustig, er waren op dit uur alleen nog een aantal vrachtwagens die op de parkeerplaats hebben overnacht.
“Kijk!” zei Tessa tegen oma. “Daar bij die picknicktafel parkeer ik de auto. Wil jij dan tafel dekken, dan loop ik even naar het winkeltje om verse koffie en thee te halen.”
“Als Vera oma dan even helpt, en Marco even met Max een stukje gaat wandelen, kunnen we hem daarna ook zijn eten geven, en zelf ook ontbijten.”
Iedereen stapte uit en ging zijn taken doen. Toen oma de achterklep wilde openen om de koelbox met broodjes te pakken, aarzelde ze. Ze hoorde iets, maar kon het nog niet goed thuisbrengen.
“Wat hoor ik toch voor gesis?” vroeg ze zich hardop af terwijl ze de koelbox met lekkere broodjes en fruit op de picknicktafel zette. Vera zette voor ieder een bordje neer, en oma liep nog een rondje om de auto om te horen waar het geluid vandaan kwam.
“Zo Max, nu eerst wat eten en drinken,” zei Marco tegen Max na hun rondje, terwijl hij de riem vastlegde aan de picknicktafel. Uit de auto haalde hij de voerbakken van Max en vulde de ene met wat brokken, en in de andere goot hij wat water.
Een camper versierd met vrolijk gekleurde stickers parkeerde een stukje achter de auto van Tessa. De zijdeur ging open en vrolijke reggaemuziek klonk uit de camper op het parkeerterrein. Een hele kleine macramé hanger bungelde aan de binnenspiegel.
“Getverderrie, een lekke band!” zei oma, toen ze een rondje om de auto liep. “Die moet eerst gemaakt worden voordat we verder kunnen.”
Toen Tessa het winkeltje uitstapte met koffie en thee, zag ze hoe oma en de kinderen bij het achterwiel stonden. Ze zag hoe Marco knielde bij de band, en Vera wanhopig haar handen in de lucht zwaaide.
Bezorgd versnelde ze haar pas, haar hart klopte in haar keel bij het zien van de wanhopige gezichten van haar kinderen. Tot nu was de reis vlekkeloos verlopen, en ze waren goed op schema. Problemen met de auto, daar zat ze echt niet op te wachten.
Uit de zijdeur van de camper stapte een jong stel dat ook had besloten een stop te maken. Een jonge vrouw met lange blonde haren, met een fleurige luchtige groene bloemetjes jurk op blote voeten gevolgd door een jongen in korte broek en een shirt waarin zijn spieren goed te zien waren. Ze gingen zitten aan de picknicktafel een paar meter verder. Uit een mand haalden ze hun eigen broodjes en drinken.
Na een snelle blik naar de auto zette Tessa het drinken op de picknicktafel.
Het stel begroette Tessa en de rest met “Goeiemorgen.”
“Goedemorgen,” groette Tessa een beetje ongeïnteresseerd terug.
“Lekke band,” beantwoordde oma Tessa’s vragende blik. “Ik hoorde hem net leeglopen. Ik denk dat we door iets scherps zijn gereden.”
“Lekker dan!” antwoordde Tessa. “Ik pak even het boekje van de auto, dan eten we eerst wat en zoeken we uit hoe we de band moeten wisselen.”
“We moeten een garage of monteur bellen of zo, zodat zij komen om de band te vervangen,” zei oma toen ze ging zitten en broodjes uit de koelbox haalde.
“Dit gaat toch niet lang duren, mam?” vulde Vera aan.
“Geen idee, Vera,” reageerde Tessa ondertussen enigszins geërgerd.
Het tweetal aan de andere tafel hoorde het gespannen gesprek aan tussen Tessa en oma en keek elkaar knikkend aan.
“Ik hoop dat we een gewone reserveband hebben in de achterbak en niet zo’n smalle,” zei Tessa bladerend door het boekje van de auto.
“Als het goed is, heeft u met deze auto een gewone reserveband onder uw auto hangen,” zei de jongen aan de andere tafel. “Als u wilt, vind ik het geen probleem om hem voor u te vervangen.”
“Bart helpt graag, dan zijn jullie binnen no time weer op weg!” vulde het meisje aan.
“Als je voor ons wil kijken, en het niet te veel moeite is, dan heel graag,” antwoordde Tessa met een zucht van verlichting.
Bart stak de laatste hap van zijn broodje in zijn mond, stond op van tafel en liep terug naar zijn camper.
“Ik pak even mijn eigen tools uit de camper,” mompelde Bart nog kauwend op zijn laatste hap brood. “Dan hoeft de achterbak niet leeg om bij de krik te komen.”
“Ik ben Mireille, en dat is Bart,” zei het meisje. “Bart is automonteur. De camper hebben we ook zelf opgeknapt en ingericht. Auto’s zijn zijn werk en hobby, en ik vind het leuk om de hele inrichting te doen. Dit jaar gaan hebben we gepland om twee maanden te gaan toeren met de camper en zo veel mogelijk langs de kust in Frankrijk en misschien Spanje te rijden.”
“Het is toch echt geen probleem?” vroeg oma aan Mireille. “Anders bellen we gewoon de ANWB.”
“Echt niet!” beaamde Mireille stellig. “Hij zit thuis meer aan de camper te sleutelen, of in de sportschool, dan hij naast mij op de bank zit. Dit is echt een kleinigheidje voor hem. Wij hebben toch ook niet een vaste planning en dus ook geen haast om verder te gaan. We zijn onderweg naar het westen, naar de kust, lekker surfen, klimmen en genieten van het strand en de omgeving.” Ze wees naar de surfplanken op het dak van de camper. “Lekker een beetje in hippy style. We hebben zo ons huis mee en kunnen dus gaan en staan waar we willen.”
Mireille vertelde vrolijk en opgetogen over haar en Bart en hun vakantieplannen, en deze vrolijkheid werd al snel door de kinderen overgenomen.
“Kunnen jullie goed surfen?” onderbrak Vera, toen ze spontaan naast Mireille ging zitten aan de tafel.
Mireille moest lachen. “Eerlijk gezegd niet echt, joh. Maar dat is ook helemaal niet het belangrijkste, toch? We hebben er plezier in om het te doen. Als je ziet hoe we soms van de plank af vallen, kan dat best wel lachwekkend zijn.”
“Ja, sommige mensen kunnen sierlijk van hun surfboard af vallen, en anderen… eh, niet,” vulde Bart aan.
“Kom jij mij helpen?” vroeg Bart aan Marco. “Als het nog eens gebeurt, moet er toch iemand weten hoe je dit oplost, toch!” vervolgde hij met een mislukte knipoog.
Marco keek Tessa verwachtingsvol aan. “Ga maar helpen hoor. Bij de volgende lekke band kan jij het doen.”
Bart kroop met een sleutel onder de auto en draaide de beugel los die de reserveband onder de auto klemde. Binnen een paar tellen rolde de reserveband over de stoep naar Marco.
“Deze lijkt ook niet echt hard,” zei Marco toen hij het reservewiel aanpakte.
“Serieus!” zei Tessa met verheven stem.
“Niets aan de hand. Deze pompen we even weer op en dan is hij er helemaal klaar voor. Het is gewoon een nieuwe band, maar omdat hij al lang onder de auto hangt, is hij gewoon niet zo hard meer. Dat is vrij normaal.”
Aan de andere tafel zaten Mireille en Vera druk met elkaar te praten over alles wat ze wilden gaan doen in hun vakanties. “We zijn nu onderweg richting Brest,” zei Mireille. “Daar kunnen we goed surfen, maar eigenlijk willen we graag de ‘Pointe de Pen-Hir’ beklimmen. “
“Cool! ben je dan niet heel bang dat je van de berg af valt?” vroeg Vera opgewonden “ik wil graag paardrijden in de omgeving bij ome Johan. Mama zegt dat dat wel kan.”
“Nee joh.” antwoordde Mireille speels. We klimmen met touwen en zitten altijd goed vast.
Oma had na het vroege ontbijt een kleedje uit de auto gepakt en was even met haar ogen dicht op het gras gaan liggen. Ze had vertrouwen dat het goed zou komen met de band. Er klonk een zacht gesnurk van het kleed. Tessa, Mireille en Vera waren ondertussen ook druk in gesprek over hun vakanties.
In de tussentijd had Bart met zijn compressor de reserve band opgepompt. Hij en Marco waren nu hard aan het werk in de ochtend zon de lekke achterband te vervangen. Bart vertelde uitgebreid over auto’s, en ook hoe je banden verwisseld, Marco vroeg hem nog veel meer.
“Als ik wat voor jullie terug kan doen,” onderbrak Tessa nu opgelucht het gesprek tussen Mireille en Vera, “dan hoor ik het graag.”
“Is niet nodig hoor. ” Antwoordde Mireille “Het enige dat ik graag van je zou willen weten is waar en wanneer het middeleeuws festival is. Ik ben dol op dat soort dingen. Een gekostumeerd feestje vind ik altijd leuk.”
“Over morgen begint het festival in Combourg bij het Château de Combourg.” vertelde Tessa “Het is een hele week waarin van alles te doen is. Een markt, riddergevechten oude ambachten, en eigenlijk alles wat er in de middeleeuwen op en rond de stad heeft afgespeeld.”
“En dat duurt een hele week?” vroeg Mireille.
“Ja, en ik geloof dat er de laatste zondag avond nog een groot ‘Bal’ is op het binnenplein met middeleeuwse muziek, dans en spellen.”
“Kijk hier.” zei Tessa toen ze haar telefoon pakte en op haar facebook foto’s liet zien van het festival de eerdere jaren.
“Oooooh, Mag ik je toevoegen op Facebook?” onderbrak Mireille “Als wij dan ook in de buurt komen kunnen we misschien even contact leggen, of misschien wat afspreken.”
“Dat vind ik een goed idee. Ik ben ook wel benieuwd naar jullie surf en klim avonturen.” Tessa en Mireille voegde elkaar toe op Facebook.
Opnieuw klonk er gesis bij de auto vandaan. De krik met de auto zakte omlaag. Tessa keek verschrikt op, en zag Marco en Bart naast de auto staan. “Zo, die zit er onder.” zei Bart. Marco stond er naast met een grote glimlach en beide duimen de lucht in.
Bart en Marco gaven elkaar een high five, en namen weer plaats op hun plekken aan tafel.
“De auto is er weer helemaal klaar voor mevrouw.” zei Bart terwijl hij de thermoskan uit hun mand pakken om een nieuwe bak koffie te pakken. “Als u op bestemming bent kunt u het beste even langs de garage gaan om of de oude band te laten maken, of een nieuwe reserve band te halen.”
Opgelucht zuchtte Tessa. “Er is echt niets anders dat wij voor jullie kunnen doen? Je heb ons zo goed geholpen.”
“Nee hoor mevrouw. Ik ben blij dat ik jullie zo heb kunnen helpen.”
“Nou super bedankt in ieder geval. Moeten jullie ook nog ver vandaag?” vroeg Tessa.
“We hebben voor vandaag nog denk ik zo’n 250 kilometer te gaan nog tot Caen. Dan willen we aan de kust een plekje zoeken om één of twee nachtjes te blijven, en daarna door richting Brest. we zullen wel zien hoe het gaat lopen.”
“Die afstand is nog goed te doen.” Bevestigde Tessa “Wij hebben denk ik nog ongeveer 400 kilometer te gaan tot Combourg. We hadden de planning daar zo rond het middaguur aan te komen, maar met deze vertraging zal het wel een uurtje of 2 later worden. We moeten zo Ome Johan maar even bellen dat het wat later gaat worden. Het is jammer, maar we hebben vakantie en laten dit de stemming niet beïnvloeden”
“Ik denk dat wij weer verder moeten gaan, dan zijn we nog redelijk op tijd bij ome Johan en tante Yvette.” Tessa pakte de ontbijtspullen weer in, zette alles terug in de auto en maakte oma weer wakker.
“Gaat iedereen nog even naar de WC!” zei Tessa. “De volgende stop is pas over 2 à 3 uur”
Familie de Ruiter nam afscheid van Mireille en Bart, en vervolgde hun weg naar Combourg.