Oma de Ruiter woonde dichtbij Tessa en de kinderen. Als Tessa moest werken, liep oma ’s middags altijd een rondje met Max. Vaak haalde ze hem dan ook op zodat zij en Max een middagje niet alleen waren. Max had bij oma ook zijn eigen mandje en voelde zich daar helemaal thuis.
Opa en oma waren jaren geleden in dit huis komen wonen toen de wijk net gebouwd was. Michel was hier ook geboren en had verder geen broers of zussen. Ongeveer vijftien jaar geleden kreeg Michel de mogelijkheid om het huis te kopen waar Tessa, hij en de kinderen al die jaren hadden gewoond. Opa is rond die tijd ook overleden.
Oma zat in de tuin een boek te lezen op het moment dat Marco en Vera door de poort binnenkwamen. Ze was niet zo heel groot, en haar haar was grijs en gekruld. Op haar neus had ze haar leesbril, die ook met een touwtje om haar nek zat.
“Hoi oma!” zei Vera terwijl ze de poort van de achtertuin opende. Marco volgde haar de tuin in.
“Hallo jongens! Hebben jullie een fijne dag gehad op school?”
“Jawel hoor,” antwoordde Marco. “We zijn de hele middag met de juf en de klas op de boerderij van Guus geweest. We hebben verse aardbeien meegekregen.”
“Ooh lekker jongens. Ik weet niet hoe het komt, maar Guus heeft altijd zulke lekkere groenten en fruit. Ik stop altijd even bij de boerderij als ik een rondje ga fietsen en neem wat lekkers mee. Ze hebben daar ook heerlijke honing. Willen jullie misschien een kopje thee met wat honing en een paar aardbeien?”
“Ja lekker oma,” antwoordden Vera en Marco bijna tegelijk.
Oma opende de achterdeur en Max stormde druk kwispelend de tuin in om de kinderen te begroeten. Terwijl Vera en Marco de hond knuffelden, hoorden ze oma binnen praten met iemand in de keuken. Ze keken elkaar vragend aan.
“Oma heeft nog meer bezoek!”
De kinderen waren net gaan zitten in de tuinstoelen toen oma weer naar buiten kwam met vier grote koppen thee en een schaaltje aardbeien. Achter haar liep ook een vrouw mee naar buiten die de kinderen niet kenden.
“Dit is Yvette, jongens, de vriendin van mijn broer Johan. Ze logeren een weekje bij mij. Gisterenmiddag zijn ze met de auto aangekomen uit Frankrijk.”
De vrouw die achter oma de tuin in kwam lopen was iets jonger dan oma. Ze droeg een ronde bril, had lange donkere krullen met een felgekleurde haarband, en armbanden om beide polsen die rammelden toen ze de handen van Marco en Vera schudde. Ze glimlachte breed en droeg een grote, gekleurde ketting, fleurige oorbellen en een vrolijke kleurige bloemetjesjurk.
“Yvette, dit zijn Marco en Vera, de kinderen van Tessa.”
“Oui. Jullie zijn dus het achterneefje en achternichtje van Johan.”
“Jullie hebben Johan nog nooit gezien toch?” vroeg oma. “Hij woont al zeker twintig jaar met Yvette in Bretagne in Frankrijk. Ik had hem ook heel lang niet meer gezien.”
“Nee, ome Johan hebben we nog nooit gezien. We hebben u vaak over hem horen praten, maar we hebben hem nog nooit ontmoet,” reageerde Vera.
“Bretagne, dat is toch een beetje aan de linkerkant van Frankrijk?” zei Marco. Dat had hij eerder met zijn topo geleerd.
“Dat klopt ja!” reageerde Yvette. “Bretagne is in het westen van Frankrijk. Wij wonen vlak bij de stad Combourg, op het platteland met alle ruimte om ons heen.”
“U spreekt goed Nederlands, mevrouw,” zei Marco.
“Dat klopt ja,” moest Yvette lachend toegeven. “Tijdens mijn studie heb ik een aantal jaren in Nederland gewoond, en daar bij college heb ik ook Johan leren kennen.”
De poort ging weer open en een oudere man stapte met grote stappen de tuin in.
“Goeie middag,” klonk een sterke stem. “Jullie zijn vast Vera en Marco. Ik ben Johan, de broer van jullie oma. Ze heeft heel veel over jullie verteld. Ik vind het leuk jullie nu eindelijk ook eens in het echt te ontmoeten.”
“Haha, Ik ben dan officieel wel jullie oudoom zoals ze dat noemen, maar zeg maar gewoon ome Johan hoor. Dat is veel makkelijker.”
Max rende ome Johan luid blaffend tegemoet en sprong tegen hem aan. De man die de tuin in liep was groot en sterk gebouwd. Je zou zomaar geloven dat hij de hele dag met gewichten trainde in de sportschool.
“Dag meneer,” antwoordde de tweeling enigszins overrompeld.
“Stil Max,” probeerde oma over het geblaf heen te komen. “Niet springen.”
“Bonjour, mon chéri,” groette Johan, Yvette.
De lach van Yvette werd nog breder, ze bloosde een beetje, maar zei niets terug.
“Wil je ook een kop thee, Johan?” vroeg oma.
“Graag, maar dit keer zonder honing alsjeblieft!”
“Ik ga weer verder met koken. Ik maak ratatouille voor vanavond, en Tessa en jullie blijven ook hier eten. Ik ben lekker veel aan het klaarmaken,” zei Yvette.
Yvette stond op en liep achter oma aan de keuken in. Het was duidelijk dat er al het een en ander op het fornuis stond in de keuken. Er kwamen allerlei lekkere geuren uit de achterdeur.
“Dat ruikt lekker!” merkte Marco op.
“Haha, ja, Yvette kan heel goed koken. Haar ratatouille vinden jullie vast erg lekker. Ik vind het in ieder geval altijd erg lekker. Veel verse groenten. Ik denk dat ze er wel rijst bij maakt, of misschien wel wat pasta. Nou, geloof mij maar, daar eten jullie je vingers bij op. Lekker met paprika’s, courgette, en goed wat knoflook en tomaten. Lekker en gezond!”
Het viel Marco direct op dat ome Johan en tante Yvette heel veel energie hadden. Ze waren dan wel niet zo oud als oma, maar ze leken allebei erg sterk en vitaal.
Op dat moment kwam Tessa de keukendeur uit met een tafelkleed en zes borden om buiten de tafel te dekken. Ze was klaar met werken, en net via de voordeur binnen gekomen. De tuintafel stond onder een grote overkapping die gezellig was gemaakt met mooie lichtjes en verschillende planten en bloemen. Er was plek genoeg om met zijn allen om de tafel te zitten en te eten.
“Hoi hoi allemaal,” zei Tessa. “Hoe gaat het met u, ome Johan?”
“Tessaaa!” zei Johan enthousiast. Hij stond vlug op om Tessa te begroeten, maar merkte niet dat zijn tuinstoel achter hem dreigde om te vallen. Marco kon hem nog net op tijd opvangen voordat hij in de planten zou vallen.
Vera moest lachen om de actie van ome Johan, maar stond snel op om de borden en het tafelkleed van haar moeder aan te pakken, zodat Johan Tessa een dikke knuffel kon geven en even bij kon praten.
“Ik zie dat je je hond weer gevonden heb.” zei Johan lachend.
“Was u dat dan gisteren avond?”
“Ik dacht al je te herkennen Tessa, maar was niet helemaal zeker. “
“Van oma had ik nog niet gehoord dat u in Nederland was. Ze had gebeld toen ik met Max buiten liep.”
Terwijl Vera de keuken in liep om bestek te halen, waren oma en Yvette nog druk in gesprek en lachten luid. Yvette had pannen op het fornuis staan waar ze af en toe in roerde, en oma sneed daarbij ook nog meer groenten. De dames waren zo druk met elkaar in gesprek, dat ze eigenlijk niet eens door hadden dat Vera ook in de keuken was.
Vera vond het wel grappig dat oma ook zo uitbundig deed, dat was ze niet echt gewend van haar. ze leek wel meer te stralen of zo. Misschien had ze wel een wijntje op of zo. Vera voelde zich ook blij om haar oma ook zo te zien. Eigenlijk moest ze er ook wel een beetje om lachen.
“Heeft u gedronken oma?”, vroeg Vera.
Oma keek verbaasd op. “Ha ha, nee hoor kind. Ik vind het erg gezellig met Yvette. We vermaken ons prima samen.”
In de tuin speelde Marco met Max en een bal. Max rende vrolijk rond en kwispelde met zijn staart. Ome Johan, en Tessa zette de stoelen weer aan tafel Ze praatte uitbundig met elkaar. Voor mensen die elkaar eigenlijk best vreemd zijn was de sfeer ontspannen, relax en uitbundig.
Even later kwamen Oma en Yvette de keuken uit, en zetten een schotel met ratatouille op tafel en een pan met rijst. De ratatouille was gevuld met aubergine, courgette, paprika, tomaten en uien. De groenten waren perfect gaar en glansten lichtjes in de ovenschotel. Oma schepte eerst op elk bord een schep rijst, en daarna een schep met ratatouille.
“Mmmm, dat ruikt echt lekker!” zei Marco.
“Jazeker,” antwoordde oma met een glimlach. “Yvette is een echte keukenprinses. Haar ratatouille is super lekker. Ik heb net al stiekem geproefd.”
“”Klopt helemaal,” beaamde ome Johan. “Yvette kan echt goed koken. zeker met de verse groenten en kruiden uit onze tuin is het allemaal super lekker. Ze heeft altijd veel aandacht in de verzorging van onze groentetuin in Bretagne.”
“Klinkt erg lekker allemaal.” Antwoordde Tessa. “Jullie wonen vast ook erg mooi daar in Frankrijk.”
“Dat is zeker,Tessa. We wonen een paar kilometer ten zuiden van het plaatsje Combourg. Op ons land staat het woonhuis een gastenverblijf en een grote schuur. We hebben een heerlijk zwembad in onze ruime tuin. Een deel van de tuin is gewijd aan het kweken van verse groenten en fruit. maar dat is Yvette haar koninkrijk. In de schuur doe ik mijn knutsel projecten.”
“Wow, dat klinkt fantastisch!”, reageerde Marco enthausiast.
“Zeker waauw. In de tuin staat een oude eikenboom, die heel dik is en al zeker meer dan 300 jaar oud is. Als we dan achter de tuin uit lopen komen we in een groot oer bos. dat dan weer ligt aan Lac Tranquille. of te wel ‘Rustig meer’. Echt heel mooi. In de stad vind je ook Château de Combourg, een prachtig kasteel uit de elfde eeuw dat zeker een bezoek waard is.”
Vera droomde al weg bij het idee van dobberen op een luchtbedje in het zwembad.
“Heb je al vrij gevraagd, mama?” vroeg ze met hoop in haar stem.
Ome Johan keek op naar zijn vriendin Yvette. “Jullie zijn van harte welkom in de vakantie hoor. Gezellig toch Yvette”
“Maar Naturellement. Misschien kan oma ook mee dan?”
“Och nee toch Yvette. Ik kan toch zomaar mijn huisje achter laten?”, reageerde oma ineens verschrikt.
Yvette moest luid lachen om de reactie van oma. “We hebben ruimte zat. In huis zelf hebben we een extra slaapkamer voor je, en Tessa en de tweeling kunnen dan het gasten verblijf gebruiken.”
“Maar.. maar” stamelde oma.
“Maar ik zou het ontzettend leuk vinden als oma en jullie bij ons zouden komen logeren, Als ik het goed onthouden heb is er deze zomer ook weer een middeleeuws festival op het Château. Erg leuk en gezellig altijd met oude kraampjes, spelen en ambachten. Er zullen waarschijnlijk riddergevechten zijn met paarden. Veel mensen gaan daar ook in middeleeuwse kleding naar toe.”
“We willen jullie zeker niet tot last zijn”, reageerde Tessa nog terug houdend terwijl de kinderen haar bijna smekend en met grote twinkel ogen aankeken.
“Non non Tessa, Jullie zijn zeker niet lastig. Wij houden oma wel bezig, en jullie kunnen vanuit het gastenhuis gaan en staan waar en wanneer jullie willen. “
“Nou ja, Ik heb de eerste drie weken van juli vrij kunnen krijgen. Maar dan moet ik andere oppas nog zoeken voor Max als oma ook mee gaat.”
“Mam?”, zei Marco. “Weet je nog die E-mail die ik gisteren kreeg. Dit zijn nu wel heel veel toevalligheden bij elkaar met mijn droom over de middeleeuwen, en nu Ome Johan, en tante Yvette, Met een kasteel en een middeleeuws festival. Dat kan toch allemaal niet zomaar.”
“Dromen kunnen sterke boodschappers zijn.”, viel Yvette bij. “Soms zijn de berichten heel duidelijk, en soms helemaal niet. Ik zou er graag meer over horen, zeker omdat je nu over het toeval spreekt. Ik denk dat het je bestemming is om dit te volgen.”
“Dat is geregeld dan!” Zei ome Johan vastberaden. “Jullie vieren en Max zijn de eerste weken van Juli onze gasten.”
Oma en Tessa keken elkaar aan en konden eigenlijk alleen maar naar elkaar goedkeurend knikken. “O.k. wij komen naar Frankrijk. Ik kijk er naar uit.”
“En oma gaat mee?” Vroeg Vera.
Oma was even stil en keek het gezelschap rond als of ze nog aan het twijfelen was “Ja. Ik ga ook mee. Ik wil ook graag weten waar mijn kleine broertje woont.”
Er werd luidruchtig gelachen en verder lekker gegeten.
“De koks ruimen niet op!”, zei Ome Johan, toen iedereen klaar was met eten en hij en Tessa ruimden de tafel af, en deden samen de afwas.
Oma en Vera liepen ondertussen een rondje met Max, en Yvette wilde alles weten van Marco’s droom en natuurlijk over de boerderij bij Guus.
Marco vertelde enthousiast over zijn droom, over zijn ontmoeting met Gabriël, en de amulet. Over de kraai die weer vloog, en over Balder de hond. Hoe meer Marco over zijn droom vertelde des te meer Tante Yvette opmerkte dat Marco ging stralen.
“Dat was vast een zeer belangrijke droom, als je hem nog zo goed ook kunt herinneren. Die zit vast vol met betekenissen. Ik denk ook dat ik ook de boerderij maar eens moet bezoeken nu ik hier ben.”
“Morgen zijn wij vroeg uit school”, zei Marco vlug. “Als u oma’s fiets leent ga ik wel mee naar de boerderij, dan laat ik alles zien.”
“Dat vind ik erg leuk Marco. Dat gaan we doen!”