“Zo, vertel eens Marco, wat heb je nu net gedaan hier?” vroeg Guus met een zachte stem.
Marco keek beteuterd naar Guus. “Ik weet niet zo goed hoe ik het moet zeggen,” antwoordde hij verward.
Guus schoof een beetje op de grond en gebaarde Marco om hetzelfde te doen. Ze zaten nu tegenover elkaar met rechte ruggen. Guus legde zijn grote, ruwe handen open op zijn knieën. Marco keek ernaar en merkte op hoe sterk en getekend ze waren.
“Het leek erop dat je je niet meer bewust was van wat er om je heen gebeurde,” vervolgde Guus kalm. “Alsof al je aandacht naar mijn vrienden en het veld ging.”
Marco keek verbaasd op. “Hoe weet je dat?” vroeg hij met horten en stoten.
Guus glimlachte. “Ik zag het gebeuren,” antwoordde hij eenvoudig. “Je stuurde je energie naar mijn vrienden en het veld.”
Marco’s ogen werden groot. “Ja, maar wat zag jij dan Guus?” vroeg hij nieuwsgierig.
“Vertel me eerst maar eens wat jij zag en voelde,” antwoordde Guus geduldig. “Daarna vertel ik je wat ik waarnam.”
Marco zuchtte diep en probeerde zijn ervaring in woorden te vatten. “Ik weet niet precies wat die mensen allemaal aan het doen waren,” begon hij langzaam. “Maar het leek erop alsof ze samen met het veld onder een soort bewegende, heldere deken zaten. Het was alsof de kleuren duidelijker en scherper waren, of zo.”
“Heel goed,” knikte Guus. “Kon je nog meer zien? Wat gebeurde er met jou?”
Marco dacht even na. “Eigenlijk leek het alsof ik daar ook was,” antwoordde hij met een dromerige blik. “Alsof ik meedeed met wat er gaande was.”
Marco hield even stil en herinnerde zich zijn droom van vannacht. Na een klein momentje twijfelen besloot hij toch aan Guus te vertellen over zijn droom.
Hij vertelde over het kasteel, en over Gabriël die hij dacht dat een magiër was, omdat hij de kraai weer liet vliegen nadat die zich bezeerd had. Hij vertelde over de grote hond en dat die zo rustig bij Gabriël bleef.
Hij merkte zelf op dat hoe meer Marco aan Guus vertelde, des te meer details hij zich kon herinneren. Het was net alsof hij alles opnieuw weer aan het beleven was.
Plotseling hield Marco stil op het moment dat hij ook zijn ogen gesloten had om zijn droom beter te herinneren.
“Nu gebeurt het weer!”
“Wat?”, vroeg Guus met een kalme stem.
“Nu voel ik weer die tinteling in mijn rug en billen. Weet jij wat dat is?”
“Jazeker,” zei Guus. “Je bent jezelf aan het aarden. Aan het wortelen en verankeren met de aarde.”
“Dat zei Gabriël ook al,” zei Marco enthousiast. “Hij sprak ook over Gaya?”
“Gaya!” antwoordde Guus nog steeds met rustige stem. “Dat is een andere naam voor moeder aarde, maar dat heeft Gabriël je vast ook wel verteld.”
“Ja, klopt!”
“En wat vind je er nu van wat je hebt gezien en gevoeld?” vroeg Guus met een zachte stem.
Marco zuchtte diep en keek naar de grond. “Ik weet het niet zo goed,” antwoordde hij verward. “Ik snap het ook niet echt. Ik heb dat allemaal nog nooit eerder gezien of zo. Dat aarden heb ik ook nog nooit gedaan. Nu heb ik vannacht een droom gehad waarin iemand mij verteld hoe ik moet ‘aarden’ of zo iets. En nu heb ik dat zelfde gevoel toevallig zo in het echt ook.”
Marco voelde dat het tintelen weer opgehouden was, en een onverwachts gevoel van angst leek over hem heen te komen. Hij twijfelde aan wat hij had gezien in zijn droom, en wat hem net op het veld was gebeurd.
“Guus, hoe kan het nou zo zijn dat ik eerst iets droom, en daarna toevallig hier het zelfde doe? Eigenlijk is dat best wel eng toch? Dat kan toch ook helemaal niet?”
Marco stond op en begon onrustig heen en weer te lopen. Hij merkte dat hij sneller en korter begon te ademen. Nu wilde hij zijn droom weer voor zich halen, maar het lukte hem niet goed meer de details te zien. Waar alle details net nog zo helder waren was het nu ineens zo onduidelijk.
“Hoe kan dat nou?” mompelde hij zachtjes voor zich heen.
“Wat is er?” vroeg Guus op het moment dat hij ook opstond.
“Nou, nu ik er zo over nadenk vind ik het eigenlijk best wel eng worden,” antwoordde Marco met trillende stem. “Ik vind het onlogisch dat ik eerst droom over iemand die van Gaya verteld, en nu zeg jij dat het nog klopt ook wat ik heb gedroomd. Dat kan toch helemaal niet. Volgens mij had ik nog nooit eerder van Gaya en moeder aarde gehoord.”
Marco’s voelde zich verward en bang. Wat was er met hem aan de hand?
“Wat gebeurde er dan in je droom en met je vrienden bij het veld daar?” vroeg Guus kalm.
Marco wees met zijn hand naar het veld en zag dat iedereen die daar eerder aan het werk was ondertussen verdwenen was. Er was niemand meer bij het veld aan het werk te zien, en de deken van licht die hij eerder waarnam was ook verdwenen.
Guus pakte de hand van Marco en ging voor hem staan. Marco keek op naar de ogen van Guus en zag dat hij ontspannen terugkeek.
“Probeer je ademhaling weer wat rustiger te maken. Daar word je zelf ook rustiger van.”
Marco zweeg, maar voelde dat zijn angst langzaam afnam en hij zich weer wat kalmer voelde.
“Wat je gedroomd hebt en wat je net deed is helemaal niet zo eng,” zei Guus met een geruststellende stem. “Je bent zeker niet de enige die dat zo kan voelen en zien. Ik zag het ook in jou gebeuren toen je naar het veld keek en mijn vrienden aan het werk zag.”
“Je klasgenoten waren ook zo druk met spelen dat ze bijna over je heen vielen, en jullie hadden er allemaal niets van door.”
“Luister Marco,” vervolgde Guus. “Wat je vannacht hebt gedroomd en wat je net hier hebt gedaan is helemaal niet vreemd. Het begon met aarden, dat je je inbeeldde dat jouw wortels de aarde in groeiden. Veel mensen doen dit. Je wordt er rustiger van en je hebt dan eigenlijk het gevoel meer in het hier en nu te zijn. Als je goed geaard bent sta je, zoals ze dat ook noemen, veel meer in je eigen energie en in je eigen kracht.”
Marco bleef Guus aankijken, alsof hij hier nog meer van wilde weten.
“Als je je goed kunt aarden voel je je vaak ook beter,” legde Guus uit. “Minder bang, blijer. Vaak kun je beter slapen, en sommige mensen dromen helderder. Je kunt dan ook leren energieën te zien, en zelf te sturen door er aan te denken.”
“Is dat dan wat ik zag gebeuren met je vrienden bij het veld?” vroeg Marco nieuwsgierig.
“Juist,” knikte Guus. “En dat is ook precies wat ik bij jou zag gebeuren toen je vanmiddag naar mijn vrienden bij het veld keek.”
“Kan iedereen dat dan?” vroeg Marco met verbazing.
“O jazeker,” antwoordde Guus. “Maar niet iedereen wil dat zien of begrijpen. Sommige mensen vinden het zelfs te eng. Je merkte het net zelf al. Toen je gevoel van angst toenam, kon je niet meer zien wat er op het veld gebeurde. Je kon de energie ook niet meer waarnemen.”
“Ik denk,” vervolgde Guus na een ogenblik stilte, “dat dit voor jou nog maar de eerste stapjes zijn. Dat je nog veel meer kunt dan je vandaag hebt gedaan. Nee, ik weet het zeker.”
“Hier op de boerderij werken we heel veel met deze kracht die om ons heen is,” legde hij uit. “We gebruiken het heel bewust, en eerlijk gezegd is dat ook het echte geheim van onze groenten en fruit. Daarom is het zo lekker.”
“MARCOOO, Ga je mee? Ik wil naar Oma!”, klonk het vrolijk vanaf de kinderboerderij. Daar zette Vera net het konijntje dat ze vasthad terug in het hok.
“Ga maar,” zei Guus met een glimlach. “Ik denk dat je genoeg hebt om over na te denken. En eigenlijk is dat juist iets wat je niet hoeft te doen. Let op wat er met je gebeurt. Waar je intuïtie je naartoe stuurt, of wat je toevallig opvalt. Ik zie je wel weer op de boerderij als je daar zin in hebt.”
Marco knikte en zwaaide naar Guus. Hij liep langzaam in de richting van Vera, met een hoofd vol vragen en een gevoel van verwondering. Wat had hij vandaag meegemaakt? En wat was er nog veel meer te leren?
“En neem nog maar een bakje aardbeien mee om thuis op te eten,” zei Guus met een glimlach.
“Doe ik,” antwoordde Marco. “Bedankt Guus.”