Marco schoot rechtop en besefte dat hij terug was in zijn bed. Het vertrouwde plafond van zijn slaapkamer verving de beelden van het bos en het kampvuur uit zijn droom. Snel greep hij naar de wekker naast zijn bed om het irritante gepiep stil te krijgen.
Gapend wreef Marco de slaap uit zijn ogen. De zon scheen naar binnen door zijn dakraam, wat aangaf dat het weer een mooie dag zou worden. Hij rekte zich uit, nog een beetje verward door de levendige droom die hij had gehad. Vlug trok hij zijn broek en T-shirt aan. De droom leek zo echt, de man had aan de ene kant iets mysterieus, maar hij voelde ook zo vertrouwd.
In de badkamer hoorde hij het geluid van stromend water. Vera was al wakker en bezig zich te wassen. Marco mompelde een groet en liep langs haar naar de wastafel. Hij plensde koud water in zijn gezicht om wakker te worden. Vera gaf hem een speelse duw. “Hé schiet op, slaapkop,” lachte ze. “Ik was nog bezig. Ik moet er ook nog bij!”
Na een korte blik in de spiegel en een snelle kam door zijn haar, snelde Marco zich naar beneden. Waar hij zoals altijd de laatste treden van de trap oversloeg, en Max vluchtig aan de kant ging
“Schooltas al ingepakt?” vroeg Tessa nog voor dat Marco aan tafel ging zitten.
“Gisteren avond al gedaan, mam.” Antwoordde Marco, terwijl hij zijn broodje besmeerde met pindakaas.
Na het ontbijt pakten Vera en Marco hun tassen en fietsten ze naar school. Normaal gesproken kletsen ze de hele rit, maar vandaag was Marco stil. Hij kon zijn droom maar niet uit zijn hoofd zetten. De beelden van het bos, het kampvuur en de mysterieuze man waren zo helder alsof hij ze net nog echt gezien had.
“Wat is er met je, Marco?” vroeg Vera. “Je bent zo stil vandaag.”
Marco aarzelde, maar besloot toch wat van de droom te vertellen. “Ik… ik had een vreemde droom,” biechtte hij op. “Een droom over een man in het bos… Ik denk ergens in de middeleeuwen of zo. Hij had een grote hond bij zich en een kraai.”
“Cool!” onderbrak Vera spontaan. “Had hij een eigen kraai?”
“Nee, niet van hemzelf, maar hij deed iets voor de kraai. Hij hield hem even vast, en toen hij klaar was vloog hij weer weg.”
“Hij vroeg mij om naar een vlierbloesem plant te kijken, maar voordat ik dat deed liet hij me eerst op de grond zitten, en moest ik bedenken dat ik wortels uit mijn stuitje moest laten groeien om me te verbinden met Gaia!”
“Wie is Gaia?” onderbrak Vera.
“De man had het over Moeder Aarde, maar wat het allemaal betekent weet ik niet zo. Ik heb wel het gevoel dat het belangrijk is of zo. Ik weet niet precies. De wekker ging plotseling en daarvan schrok ik wakker.”
Marco’s aandacht werd getrokken door het geroep van een zwarte vogel op het schoolhek.
“Hey kraai,” groette Vera de vogel, terwijl ze langs fietsten naar het fietsenrek.
De kraai liet zich niet door Vera’s vrolijke groet afleiden en bleef onverstoorbaar op het schoolhek zitten. Marco, nog steeds nadenkend over zijn droom, stapte zijn fiets af en volgde Vera naar het fietsenrek.
“Dat is toevallig,” dacht Marco onbewust.
Voordat Marco de school in liep, herinnerde hij zich aan wat zijn moeder gisteren avond zei over het schild. Hij ging even stil staan en sloot voor een paar tellen zijn ogen. Zo stelde hij zich voor dat hij een schild om zich heen trok waar alleen nog positiviteit door heen kwam.
“Ik kan het altijd proberen.” Dacht hij en liep verder achter Vera aan de klas in.
In de klas waren de meeste kinderen al verzameld en werd er druk gekletst. De tweeling gooide snel hun tassen op hun eigen bureau en mengde zich in de gesprekken tussen de anderen.
Een paar minuten later komt juf Maya binnen. Haar blonde haren zijn in een strakke staart gestoken en ze draagt een vrolijke jurk met bloemenprint. “Goedemorgen allemaal!” roept ze met een vriendelijke glimlach. “Ga snel op je plek zitten, want we beginnen met de topotoets.”
Marcel schoof zijn stoel bewust hard naar achteren, maar miste Marco’s voet net.
Juf sloot de deur, liep naar haar stoel en zette haar tas op haar altijd opgeruimde bureau. Ze zet haar tas neer en pakt een stapel toetsformulieren. “Kunnen we topo niet vanmiddag doen, juf?” vroeg Marcel met een angstige blik in zijn ogen. Hij zat zenuwachtig aan zijn bril en siste zachtjes door zijn tanden.
Juf Maya schudde haar hoofd. “Nee Marcel, dat kan vandaag niet. We krijgen na de pauze bezoek. En de toets staat al sinds vorige week op het bord, dus je had alle tijd om te leren.”
Op dat moment klonk er een luid geklopt op de deur. Juf Maya opende de deur en haar ogen werden groot van verbazing. Voor haar stond Guus, een man met een vriendelijk gezicht en een grote glimlach. Zijn baard en haren zitten altijd een beetje door de war. Hij duwde een karretje de klas binnen, waarop twee enorme schalen tot de rand gevuld met rijpe, rode aardbeien pronkten.
“Goedemorgen allemaal!” riep Guus met een luide, warme stem. “Wie lust er verse aardbeien?”
De klas explodeerde in gejuich. De leerlingen vergaten in een oogwenk de topotoets.
Guus manoeuvreerde het karretje met de bakken aardbeien behendig naast het bureau van juf Maya, waar ze alweer op haar stoel was gaan zitten.
“Ik dacht dat je pas na de eerste pauze zou komen,” merkte juf Maya op met een glimlach, terwijl ze haar blik liet glijden over de overvloed aan rode lekkernijen.
“Ja, dat was ook de bedoeling,” antwoordde Guus. “Maar ik zou zo nog helpen een verkoopstalletje opbouwen bij de boerderij. We hebben nog heel veel meer aardbeien, appels en peren, die we daar aan de weg gaan verkopen.”
Guus pakte de eerste schaal aardbeien van het karretje en liet juf Maya een aardbei van de schaal pakken.
“Lekker!” stamelde juf Maya met volle mond.
Guus ging de klas rond en liet iedere leerling een aardbei uit de schaal pakken.
“Echt wel lekker!” proestte Dilber, terwijl druppels aardbeiensap langs haar mondhoeken liep.
“Hier zijn servetten,” zei juf Maya. “Ga jij er even mee de klas rond.”
“Wij hebben ook aardbeien in de tuin staan,” zei Marcel. “Maar die zijn lang niet zo lekker zoet als deze. Hoe kan dat?”
“Nou,” zei Guus. Hij keek om naar juf Maya en zag nog net hoe ze stiekem een volgende aardbei van de andere schaal in haar mond propte.
“Jullie kunnen ook straks naar de boerderij komen, dan kan ik jullie daar meer van vertellen. En kunnen jullie ook nog even helpen op het land. Maar dat moet wel van juf mogen.”
Opnieuw klonk er gejuich in de klas, en juf kon niet anders dan goedkeurend knikken met een volle mond.
De kinderen waren graag bij Guus op de boerderij. Guus wist altijd veel en boeiends te vertellen, en soms kregen ze wel wat lekkers mee om naar huis te nemen.
De boerderij stond aan de rand van het dorp en was lopend of met de fiets makkelijk te bereiken. Er gebeurde veel, en er waren altijd mensen bezig met van alles en nog wat. Guus had op een stuk land een soort kinderboerderij gemaakt met een grote wei met schapen, geiten, een paar koeien, konijnen en kippen. Hij en zijn vrienden maakten onder andere zelf kaas. Op de weekmarkt in het dorp stonden ze met een kraampje om hun kaas, melk, fruit en groenten te verkopen.
Iedere week ging de klas wel een keer naar de boerderij. Alle kinderen hadden daar een eigen stukje tuin waar ze groenten of fruit konden verbouwen. Dat mochten ze dan mee naar huis nemen om op te eten. Meestal was het zoete fruit al op voordat ze weer thuis aankwamen.
“MAAR EERST DIE TOPO!”
“Aaaaah,” klonk het uit de klas. Het gejuich van zojuist dempte snel.
“Ik weet het, goed gedaan,” vervolgde juf Maya. “Om half twaalf gaan we de topotoets doen, en als je dan klaar bent, kun je naar de boerderij fietsen of lopen. Daar kun je dan op het veld je broodje eten.”
“Mooi zo!”, dacht Marcel opgelucht. “Dan kan ik mooi nog even in de korte pauze topo leren.”
Guus zette de lege schaal terug op het karretje en liep naar de deur van de klas uit.
“Tot vanmiddag jongens,” zei hij met een glimlach.
“Tot vanmiddag,” antwoordde juf Maya en de hele klas.