Ome Johan, Yvette en oma waren al vooruit gereden naar het festivalterrein in Combourg. Tessa en de kinderen volgden in een andere auto. Vanaf het huis van Ome Johan en tante Yvette was het eigenlijk maar een ritje van een paar minuten, maar omdat ze verwachten nog wel veel te moeten lopen op het festival was besloten toch maar de auto te nemen. Nadat ze hadden geparkeerd, liepen ze samen het terrein op. Het was druk. De lucht was gevuld met de geuren van heerlijk eten en de onmiskenbare geur van paardenmest. Marco’s aandacht werd direct getrokken door de grote markt met tenten en kraampjes op het grasveld, vlak bij het kasteel. Er stonden allerlei tenten, van klein tot groot, waar van alles te doen was.
“Kunnen we eerst een rondje over de markt doen, mam?” vroeg Marco enthousiast, terwijl hij al richting de eerste grote tent liep.
“Nee, mam!” riep Vera terwijl ze haar broer tegenhield. “Ik wil eerst naar de paarden kijken. Het lijkt alsof er nu iets begint.”
“Ik heb een idee,” zei ome Johan. “Ik ga met Marco alvast over de markt, en jullie gaan met Vera mee naar de paarden.”
“Ik ga graag met Johan en Marco mee,” voegde Yvette toe. “Ik ben heel benieuwd of we meer kunnen vinden over de amulet. Dan spreken we over een uurtje af op het terras bij het kasteel.”
“Prima, tot straks,” antwoordde oma. “Wij gaan naar de paarden.”
Nog voordat iedereen uitgesproken was, rende Vera al richting de paardenbaan, en Marco liep richting de markt. Ome Johan en tante Yvette volgden snel achter hem aan, terwijl de rest van de familie Vera achterna ging.
Een enthousiaste stem klonk door de speakers, volgens Tessa werd er een parade van paarden en ridders in middeleeuwse uitrusting aangekondigd.
“Kom op, daar is nog een plekje voor ons naast de baan. Dan kunnen we alles goed zien,” riep Vera, terwijl ze naar de rand van de baan rende.
De omroeper vertelde in het Frans over de paarden en hun ruiters, en Tessa, die maar een beetje Frans verstond, vertaalde zoveel mogelijk voor Vera en oma. Vera pakte haar telefoon om foto’s te maken van de paarden en ridders. “Dit vindt Guus ook geweldig. Ik moet hem wat foto’s sturen.”
Ondertussen hadden ome Johan en tante Yvette moeite om Marco bij te houden terwijl hij zich over de markt bewoog. Plotseling bleef Marco stilstaan.
“Dit kan niet!” stamelde hij toen ome Johan en Yvette naast hem kwamen staan. “Dit kan echt niet. Dat lijkt Gabriël wel.” Marco wees naar een man die van hen weg liep, richting een kleine tent, met een grote wandelstok in zijn hand. Ome Johan zag nog net hoe de man de tent binnenging.
“De man uit jouw droom, Marco? Dat kan geen toeval zijn. Ik denk dat je hem moet aanspreken. Misschien weet hij meer over jouw amulet.”
Marco liep vastberaden, maar voorzichtig naar de tent. De mensen om hem heen leken te verdwijnen; het voelde alsof hij door een tunnel liep, gefocust op de bruine tent. De ronde tent had een puntdak en aan verschillende stokken hingen lantaarns met brandende kaarsen. De tent was versierd met tekeningen en er hingen bosjes kruiden. De ingang bestond uit twee over elkaar geslagen doeken.
Terwijl Marco een van de tekeningen bekeek, ging de deur open en de man die eerder de tent was ingegaan, stapte naar buiten.
“Bonjour!” groette hij vrolijk.
Marco keek de man aandachtig aan en zag dat hij een amulet om zijn nek droeg. Het was niet Gabriël, maar het amulet leek wel erg veel op dat van Gabriël.
“Hello,” antwoordde Marco in het Engels, want Frans sprak hij niet. Hij greep naar zijn eigen amulet en toonde het voorzichtig aan de man.
“Algiz,” zei de man met verbazing.
Ome Johan sprak de man in het Frans aan en legde uit dat Marco uit Nederland kwam en geen Frans sprak.
De man knikte en keek zwijgend naar Marco’s amulet. Voorzichtig pakte hij het vast en wreef over het metaal.
“C’est fantastique,” stamelde hij. “Fantastisch,” voegde hij eraan toe in gebrekkig Nederlands.
Marco keek vragend naar ome Johan, die zijn schouders ophaalde.
“Excusez-moi,” vervolgde de man. “Ik ken een beetje Nederlands. Waar heb je deze amulet vandaan?”
Zijn stem klonk ineens serieus, alsof hij geraakt was door wat hij zag. Ome Johan legde zijn hand op Marco’s schouder om hem te laten weten dat hij er was. Tante Yvette was inmiddels ook bij hen gekomen, maar had moeite gehad hen in te halen in haar wijde jurk.
Nog voordat Marco antwoord kon geven, opende de man de ingang van de tent. “Kom binnen, kom binnen,” nodigde hij hen uit.
“Welkom in mijn tent, mijn naam is Jordyn. Je hebt een heel bijzondere amulet, jongen. Kun je me er iets over vertellen? Wat weet je ervan?”
Ome Johan knikte bemoedigend naar Marco.
“Ik ben Marco, en het enige dat ik weet is dat ik het vanmorgen heb gevonden in een afgebroken tak. Meer weet ik er niet van,” zei hij voorzichtig. Hij aarzelde om Gabriël en de droom te noemen, maar herkende Jordyn’s amulet duidelijk als dat van Gabriël.
“Je hebt iets heel bijzonders om je nek hangen, iets waarvan we dachten dat het honderden jaren geleden verloren was gegaan. Weet je er echt niets meer van?”
“N-n-nou,” stotterde Marco, “de ketting die u om uw nek heeft, heb ik eerder in een droom gezien bij Gabriël. Kent u hem? U lijkt op hem.”
“Aaah, non. Monsieur Gabriël ken ik niet. Hij was vast een eerdere drager van mijn amulet, Uruz. Je droom is vast heel belangrijk. Wil je me er meer over vertellen?”
Marco begon voorzichtig te vertellen over zijn droom en zijn ontmoeting met Gabriël. Terwijl hij sprak, voelde hij zijn amulet trillen en tintelingen over zijn lijf. Hij vertelde over de vijf amuletten voor de elementen lucht, water, aarde, vuur en ether. Naarmate hij verder sprak, voelde hij zich steeds energieker.
Jordyn luisterde aandachtig zonder Marco te onderbreken. Toen Marco klaar was, haalde Jordyn een oud, stoffig boek tevoorschijn.
“Dit is het journaal dat bij mijn amulet hoort. Als Gabriël een eerdere drager was, zou hij hier in moeten staan.”
“Aha, hier is hij. Ik heb Gabriël gevonden. Hij was inderdaad een drager van Uruz. Hij trok veel rond, ook hier in de omgeving. Incroyable,” fluisterde hij, terwijl hij plotseling stilhield bij een passage.
“Wat is er?” vroeg Marco.
“Hier staat dat Gabriël in de vroege middeleeuwen ook in Combourg is geweest. Hij reisde samen met Freya. Zij was de enige vrouw die Algiz heeft gedragen, en volgens dit journaal was zij de laatste houder van Algiz, tot nu toe.”
“Hoezo tot nu toe?” vroeg Marco.
“Waarom? Een amulet als deze kiest zelf zijn waardige drager. Soms gebeurt dat door overlevering, maar soms verdwijnt het amulet jarenlang voordat het weer een nieuwe drager kiest.”
“Dus Freya was in de middeleeuwen de laatste drager van dit amulet?” vroeg Marco.
“Oui, ja,” antwoordde Jordyn. “Zo staat het hier geschreven in mijn journaal. Het lijkt erop dat Algiz nu weer een waardige drager heeft gevonden.”
Ondertussen was de parade van paarden en ridders in volle gang. Vera, oma, en Tessa genoten van de prachtige paarden en de schitterende kostuums die voorbij kwamen, zelfs een paar paarden die wagens trokken.
“Kijk, mam! KIJK!” riep Vera enthousiast. “Daar zit Mireille op die wagen! Zie je dat? Ze draagt een prachtige jurk!”
“MIREILLEEEE!” schreeuwde Vera terwijl ze wild zwaaide.
Mireille zag haar en zwaaide breed lachend terug. Ze gebaarde dat ze naar het andere einde van de paardenbaan moesten komen.
“Kom op!” riep Vera opgewonden naar haar moeder en oma. “Laten we haar volgen!” Ze renden met de wagen mee naar het einde van de baan.
Toen Mireille van de wagen stapte, sprong Vera in haar armen voor een stevige knuffel. Mireille aaide haar over haar hoofd en zei vrolijk: “Hoi hoi!”
“Mireille, hoe kom jij op deze wagen? En wat een prachtige, sterke paarden!” vroeg Vera bewonderend.
“Ja, Vera, dit zijn Bretons, een ras dat uit deze omgeving komt. Ik was vanmorgen al verkleed voor het festival, en toen vroeg de eigenaar van de paarden of ik mee wilde rijden in de parade. Vanmiddag is er nog een parade, en dan mag ik weer mee. Echt fantastisch! Maar waarom ben jij niet verkleed?”
“Ik heb helemaal geen verkleedkleren meegenomen voor het festival,” verontschuldigde Vera zich. “Dat ben ik helemaal vergeten.”
Mireille ging naast haar staan en glimlachte. “Hmm… Ik denk dat ik nog wel iets moois voor je heb in de camper, als je dat wilt. Iets dat je zeker zal passen.”
“Mag dat, mam?” vroeg Vera enthousiast.
Tessa keek twijfelend naar Mireille.
Mireille richtte zich tot Tessa. “We kunnen even naar de camper lopen, die staat achter op het parkeerterrein. Dan kan Vera ook een mooie jurk aan. Bart is daar bezig met een reparatie aan de zonnepanelen.”
Tessa keek even naar oma voor bevestiging. “Weet je wat,” zei Tessa, “loop jij met Mireille mee voor de jurk, dan gaan oma en ik alvast naar dat terrasje daar. We bestellen wat te drinken, en dan komen Marco, Johan en Yvette straks ook. We zien jullie daar zo terug.”
Tessa sprong bijna van blijdschap en pakte Mireille’s hand vast.
“Top,” zei Mireille, “tot zo!” Ze huppelden samen naar de camper om een verkleedjurk voor Vera te vinden.
Terwijl Oma en Tessa op het al redelijk volle terras in de schaduw een plekje zochten, waren Ome Johan, Tante Yvette en Marco in de tent van Jordyn druk in gesprek.
“Jij hebt de amulet Uruz die verbinding heeft met Aarde, en dit is Algiz Ik neem aan dat deze ook verbinding heeft met een van de elementen toch?” vroeg Marco.
“Jazeker.” antwoordde Jordyn. “Algiz is verbonden met het element Ether, en is eigenlijk de belangrijkste van al deze vijf amuletten. Als je denkt dat ieder amulet een soort sleutel is voor een slot, is Algiz de master sleutel die op elk slot past, en alle amuletten met elkaar verbindt. Volgens mijn journaal heeft jou amulet meer dan 300 jaar gewacht om weer een hoeder te vinden. We dachten eigenlijk dat Algiz in die tijd verloren was gegaan. Ik vind het een eer om jou met Algiz in mijn tent te mogen ontvangen. ”
“Een eer!” stamelde Marko “Maar waarom dan. Wat moet ik dan of wat kan ik met deze Amulet?”
Jordyn draaide zich weg van Marco en greep een stapel stoffige boeken uit een kist die achter in de tent stond. één voor één las hij de kaft en lege hij ze op een andere stapel. totdat hij een klein boekje in zijn handen over hield met een leren kaft. Een touwtje zat eromheen gewikkeld om het boek dicht te houden. Hij haalde het touwtje eraf en sloeg het open.
“Tijdens mijn training bij mijn oude meester heb ik in dit boekje alles opgeschreven wat ik over mijn amulet heb geleerd,” begon Jordyn terwijl hij het kleine boekje omhoog hield. ” Apart van mijn journaal dat ik voor Uruz heb. In dit boekje staat wat mijn meester me vertelde over de andere amuletten. Jij hebt nog geen eigen journaal voor Algiz, dus het is belangrijk dat je zelf een journaal gaat bijhouden. Schrijf alles op wat je ontdekt over Algiz en de andere amuletten. Eigenlijk begint jouw verhaal al met je droom over Gabriël en Uruz, en alles wat hij je daarin heeft laten zien. Daarna natuurlijk het vinden van Algiz en je ontmoeting met mij hier. Heeft Gabriël je nog meer verteld over de amuletten in je droom?”
Marco fronste nadenkend. “Volgens Gabriël zijn de amuletten gesmeed met het vuur van draken, maar dat kan natuurlijk niet echt. Draken bestaan toch niet? Hij zei ook dat we in mijn droom niet ver waren van de plek waar de smid werkte en de amuletten werden gemaakt.”
Jordyn glimlachte. “Of draken echt bestaan hebben, weet ik niet. Maar ook in mijn journaal staat dat de amuletten zijn gesmeed met drakenvuur. Vroeger beschreven mensen dingen vaak symbolisch. Het zou best kunnen dat ‘drakenvuur’ eigenlijk een superheet vuur betekende, misschien zelfs uit een vulkaan. Soms moet je wat de voorgangers hebben geschreven dus ook niet te letterlijk nemen. Maar goed, wie zijn wij om te beweren dat draken niet hebben bestaan, er is meer dan genoeg over geschreven.”
Jordyn bladerde blad voor blad door het boekje. “Neem dit boekje mee Marco, Ik denk dat je er veel uit kunt leren van de amuletten, en de houders. Ik heb mijn E-mail adres achter in staan als je vragen heb mag je mij altijd mailen, en ik ben ook zeer benieuwd naar je ervaringen met Algiz.”
“Waauw, Dank je wel Jordyn. Ik zal het allemaal aandachtig lezen” zij Marco enthousiast. Toen hij het boek wilde aanpakken van Jordyn lag net een bladzijde open met een tekening van een vrouw. Marco liet van schrik het boekje uit zijn handen vallen.
“Die vrouw heb ik ook in mijn droom gezien” sprak hij verschrikt. “Die mantel met de veren, Dat was een vrouw die bij een zuil stond midden op het marktplein. Hoe kan dat nou?”
Jordyn pakte het boekje op van tafel en bekeek de tekening goed. “Aaah, zei hij dat is Freya! ze word altijd beschreven als een engelachtige verschijning, meestal in een groene of blauwe jurk versiert met edelstenen en veren van de valk”
“Ja, dat klopt.” beaamde Marco. “Ze stond in mijn droom op het marktplein een zuil met tekeningen te bekijken. We groette maar verder gebeurde er niets.”
“Interessant Marco, dan denk ik dat je ook heb gedroomd de dag dat Gabriël en Freya elkaar ontmoetten. Dat is waarschijnlijk dan ook een van de laatste dagen geweest dat Freya Houder was van jou Algiz. Zo te zien heb ik in mijn boekje verder niets geschreven wat er met Freya is gebeurd, of waarom Algiz niet meer bij Freya was. Meestal betekend dit dat de houder is overleden, maar volgens mij is daar niets verder over bekend.”
Ome Johan en tante Yvette luisterden aandachtig mee met wat Marco en Jordyn elkaar vertelde ze voelde duidelijk dat de 2 amulet dragers een klik hadden.
“We moeten zo onderhand terug naar het plein Marco,” onderbrak ome Johan. “De anderen wachten waarschijnlijk al op ons op het terras, en eigenlijk lust ik zelf ook wel wat drinken.”
“Ok, ja ik ook wel.” knikte Marco. het drietal maakte aanstalte om te vertrekken.
Marco draaide zich ineens om. “Jordyn? Ik heb nog zoveel vragen.”
“Dat snap ik heel goed Marco. Ik ook aan jou, en ik kan je ook nog veel van de amuletten vertellen. Ik sta nog de hele week op het festival dus als je zin heb mag je altijd langs komen. En je heb mijn E-mail adres. Maak daar ook gebruik van. De amuletten en de kennis zijn wel heel oud, maar de ontwikkeling van techniek heeft niet stil gestaan. De antwoorden komen, en luister naar Algiz. Algiz zal je begeleiden en helpen in je intuïtie, en in je dromen. Ik denk dat je voor nu meer dan genoeg informatie heb gekregen om te verwerken, En ik zie dat het je allemaal best veel doet. Neem je tijd om het allemaal een beetje te verwerken, en we houden in ieder geval contact.”
Marco, ome Johan en tante Yvette bedankte Jordyn vriendelijk voor het boek en alles wat hij verteld had, en schudde hem om de beurt de hand.
Marco was diep onder de indruk van wat Jordyn hem allemaal verteld had over de amuletten en hun geschiedenis. Hoewel hij ook erg nieuwsgierig was naar wat er allemaal geschreven was in het boek had hij nog wel even wat tijd nodig om te verwerken wat jordyn hem allemaal al had verteld. Met het boek stevig in zijn handen liep het drietal richting het teras waar Oma en Tessa al even zaten.
Ome Johan en Tante Yvette waren onderling druk in gesprek over wat er allemaal was gebeurd in de tent. Ze probeerde een verklaring te vinden tussen Marco’s droom, het vinden van Algiz, en de ontmoeting met Jordyn, maar hoe ze het ook probeerde, het leek allemaal te veel om zomaar toevallig te zijn.
Op het terras zagen ze al snel Oma met Tessa zitten, en ze liepen ze tegemoet. Ze pakte een paar extra stoelen en een tafel en zette deze bij de tafel van Oma en Tessa en gingen zitten.
“En Marco?” vroeg Tessa. “Heb je iemand gevonden die wat wist over je amulet?”
“Jazeker!” antwoordde Marco enthousiast. “Weet je nog mijn droom van Gabriël en zijn amulet? We hebben net Jordyn ontmoet. Hij is nu de houder van de amulet die van Gabriël was. ”