Vroeg in de morgen werd Marco gewekt door een luid gekraak van buiten, gevolgd door een zware plof. Nieuwsgierig sprong hij uit bed en schoof de gordijnen open. Wat had dat lawaai veroorzaakt? De oude eik was vanuit zijn raam niet goed te zien, maar de gloed die hij de dag ervoor had opgemerkt was veranderd. Snel trok hij wat kleren aan en snelde naar beneden. Beneden hoorde hij de klok zes uur slaan.
Marco liep met bonzend hart over het veld richting de boom. Max was met Marco naar buiten geschoten en rende direct vrolijk over het veld met Marco mee. Met de opkomende zon kon Marco nog van een afstandje goed de gloed zien nu, maar hij leek nu onderbroken te zijn, alsof er een gat ingeslagen was.
Tussen de wortels van de oude eik lag een dikke tak die was afgebroken. Marco liep er nieuwsgierig naar toe en zag dat er iets tussen de takken zat. Het leek wel iets van metaal, een ovale schijf zo groot als zijn handpalm. Met moeite wist hij de schijf los te wrikken uit de tak. Hij was verweerd en er zaten een paar roestige plekken op, maar duidelijk al heel lang onderdeel van de boom. De ene kant was glad, de andere kant bevatte inscripties of tekens die Marco niet herkende. Hij probeerde met zijn nagels het vuil en hout tussen de inscripties weg te krabben, maar dat lukte nauwelijks. Iets aan deze schijf kwam hem bekend voor…
“Wat heb je daar?”
De stem van Ome Johan haalde Marco abrupt uit zijn concentratie. Geschrokken draaide hij zich om. Ome Johan stond met Coco naast hem, zijn ogen gericht op de schijf in Marco’s hand.
“Waar heb je die gevonden?”, vroeg hij met een verbaasde blik.
“H-hier… in de tak. Hij is vanmorgen afgebroken. Deze schijf zat er tussen”, stamelde Marco.
Voorzichtig gaf hij de schijf aan Ome Johan. Die bekeek hem van alle kanten.
“Dit lijken wel runetekens”, zei Ome Johan. “Ik heb binnen nog wel een zachte borstel, dan kunnen we proberen de schijf schoon te maken.”
Terwijl ze richting de schuur liepen, bekeek Ome Johan de schijf nog eens goed. Coco rende naar Max toe om te spelen. In zijn enthousiasme knalde hij tegen Max aan en rolde blaffend verder over de grond.
“Het lijkt wel een amulet…” merkte ome Johan op. “Een hanger voor aan een ketting. Kijk, hier boven zit een gat waar een touw of zo doorheen kan om hem aan je nek te hangen.”
Ome Johan gaf de amulet weer terug aan Marco.
Bij Ome Johans woorden trok Marco’s gezicht bleek weg. Hij voelde een rilling langs zijn ruggengraat gaan, en bekeek de schijf nog eens goed.. “D-dit…”, stamelde hij. “Dit lijkt wel op de amulet van Gabriël… Weet je nog, die man uit mijn droom? Hij droeg zo’n zelfde amulet…”
“Gabriël?”, vroeg Ome Johan. “Wie is dat ook al weer?”
“Die man uit mijn droom…”, zei Marco, terwijl hij zich de details van zijn droom probeerde te herinneren. “Hij had een wolfshond bij zich, Balder, en hij vertelde over vijf amuletten. Voor alle elementen: lucht, vuur, water, aarde en… en…”
“Ether”, vulde Ome Johan aan. “Ether is het vijfde element. Tenminste, dat beweren sommigen. Ik vind het allemaal nogal vaag.”
In de schuur zocht Ome Johan tussen zijn gereedschap naar een geschikte borstel. Aan een spijker boven zijn werkbank, tussen alle schroevendraaiers en tangen, hing een zachte stoffer.
Ome Johan pakte de stoffer van de haak, en gaf deze en een poetsdoek aan Marco.
“Voor een stuk metaal dat zo lang in een boom heeft gezeten, ziet het er nog wonderbaarlijk
goed uit”, zei Ome Johan, terwijl Marco met de stoffer het ergste vuil van de schijf veegde. “Er lijkt wel een soort tak of zo op te staan… maar wat het precies moet voorstellen, weet ik ook niet. Ik heb hier nog wel een stuk koord, dan kun je hem om je nek hangen.”
“Denkt u dat ik dat moet doen?”, vroeg Marco aarzelend. Hij was nog steeds overdonderd door de gelijkenis tussen deze amulet en die uit zijn droom.
“Waarom niet?”, zei Ome Johan. “Misschien ontdek je zo wel wat het betekent. Je moet deze amulet meenemen naar het festival. Daar zijn vast wel kraampjes of tentjes met mensen die er meer van weten. Of je kunt Tante Yvette vragen zij is ook wel eens met rune tekens en zo bezig geweest.”
“Wat zijn jullie aan het doen?”
Vera stond in haar badpak in de deuropening van de schuur. Ze was ook al wakker geworden en naar buiten gekomen. Marco liet haar de amulet zien.
“Kijk!”, zei hij. “Ik heb een metalen schijf gevonden in die tak die vanmorgen is afgebroken.”
Vera bekeek de schijf zonder veel interesse. “Cool!”, antwoordde ze nonchalant. “Ik spring nog even het zwembad in voor het ontbijt. Mama slaapt nog steeds.”
“Zo zo, Jij bent ook al vroeg wakker, het is net aan zeven uur. Heb je ook de tak horen afbreken?”. vroeg Ome Johan Vera.
“Nee Hoor ome. Ik moet altijd wennen aan een ander bed en een andere omgeving. Gisteren onderweg heb ik nog goed geslapen. Eigenlijk ben ik meestal wel vroeg wakker.”
“En overdreven vrolijk!” voegde Marco een tikkeltje sarcastisch toe.
Ome Johan gniffelde en stapte de schuur uit. “Ik zal eerst het zwembad open gooien dat jij er in kan Vera, en dan zal ik Yvette helpen het ontbijt klaar te maken. Ik denk dat jullie ook wel een vers gekookt eitje lusten?”
Marco concentreerde zich verder met het schoonmaken van de Amulet. Hoe meer hij borstelde en poetste, hoe meer de tekeningen op de amulet weer duidelijker werden en de amulet ook weer begon te glimmen.
Marco reeg het koord door de schijf, twijfelde even maar hing hem toch om zijn nek. Een rilling ging door zijn lichaam. Zo’n rilling als het moment dat je net in slaap valt.
“Wow!” verzuchtte Marco. Hij sloot de deur van de schuur en liep over het gras de veranda op.
“Goeie morgen tante.” begroette Marco tante Yvette die met een stapel borden de veranda op kwam lopen.
“Goeie morgen Marco. Heb je goed geslapen? heb je ook zo’n zin in het festival vanmiddag? ik wel hoor”
“Ik heb prima geslapen!” Antwoordde Marco tante Yvette. “Ik werd vanmorgen alleen wakker gemaakt door een tak die afbrak uit de oude eik. In de tak vond ik deze Amulet. Ik denk dat hij heel oud is. Weet u misschien wat dit voor teken is?”
Tante Yvette bekeek de amulet heel uitgebreid en aandachtig. “Hmm… Dit lijkt wel op Algiz, een runeteken. Algiz is een van de 24 runen in het oudgermaanse futhark alfabet, Ik weet niet heel zeker of dit ook echt Algiz is. Algiz is een runeteken dat bescherming en verbinding met de hogere machten en natuur symboliseert. Op het festival vanmiddag zijn ongetwijfeld mensen die daar veel meer van weten. Wat een mooie vondst.”
Tante Yvette zette voor iedere stoel op tafel een bord neer. “En deze amulet vond je op de afgebroken tak?”
“Ja!” antwoordde Marco. “Het leek wel of hij in de boom was mee gegroeid, en zo ingegroeid was in de tak. Volgens mij moet hij dan al heel lang vast hebben gezeten in de boom.”
“Ja dat zou je wel denken ja. Deze boom stond hier al zo groot toen wij jaren geleden hier kwamen wonen. Ik heb het ook altijd een bijzondere boom gevonden.”
Op het moment dat tante Yvette weer terug liep de keuken in om nog meer te halen kwam Tessa met haar telefoon aan haar oor het grasveld over lopen naar de veranda. Marco kon nog net horen dat ze zei “…. is goed Mireille, dan bellen we vanmiddag nog even. Leuk!”
“Kijk is mam! Vanmorgen is er een hele grote tak afgebroken uit de oude eik. Waar de tak is afgebroken zat dit amulet vast gegroeid. Volgens tante Yvette is het een of ander rune teken. Ik heb geen idee wat het precies betekend. Weet je nog dat ik laatst vertelde over Gabriël uit mijn droom, hij had net zo iets om zijn nek hangen.”
Tessa keek geïnteresseerd naar de amulet. “Dat moet dan wel een heel oud amulet zijn, Marco. De amulet zat dan wel heel hoog in de boom. Zo te zien is hij ook heel goed bewaard gebleven zo.”
“Kijk naar deze tekens, Marco,” zei Tessa, terwijl ze het amulet tegen het licht hield. “Ze lijken wel een geheime taal te vertellen. Ik ben benieuwd wat ze betekenen.”
“Klopt ja mam. ik heb hem net een beetje schoon gemaakt. Volgens ome Johan zijn er misschien op het festival nog mensen die er meer van kunnen vertellen.”
“Dat zou mooi zijn ja. Ik kan mij niet voorstellen dat je hem zo toevallig gevonden heb.”
Vera, die tot nu toe vooral geïnteresseerd was geweest in haar telefoon, keek op. “En misschien vinden we daar wel een draak,” zei ze met een knipoog. “Of een tijdmachine! Haha”
Marco keek geïrriteerd zijn zus aan. “Doe is normaal joh!”
Terwijl tante Yvette en ome Johan de keuken uit kwamen met een schaal met gemengd fruit, en voor iedereen een eitje waren Oma en Vera ook aan tafel komen zitten.
“Ik had net Mireille aan de telefoon” begon Tessa. “Bart en Mireille zijn gisteren ook nog door gereden tot Coumborg en hebben daar overnacht. Zij gaan vandaag ook nog naar het festival. Ik heb met Mireille afgesproken vanmiddag nog even te bellen als wij ook op het festival zijn om met zijn alle een kop koffie of thee te gaan doen.” Vertelde Tessa terwijl ze een croissantje open sneed.
“Jaaaa!”, reageerde Vera enthousiast.
“Bart en Mireille hebben we ontmoet toen we gisteren de lekke band hadden. Bart heeft toen de band vervangen.” Verklaarde oma verder aan Johan en Yvette.
“Dat had ik ook al begrepen ja.” Bevestigde Yvette terwijl ze voor iedereen een glas versgeperste Jus-de-orange in schonk.
Tijdens het ontbijt ging het gesprek nog uitgebreid over het festival en alle activiteiten die er op het kasteelterrein zouden zijn. Ome Johan vertelde uitgebreid over alle informatie die hij de laatste tijd had verzameld uit de kranten en folders die hij met de post had ontvangen. Vandaag stond de grote markt op de agenda, en verschillende paarden evenementen. Later in de week zouden er nog verschillende muzikale evenementen zijn, en de laatste avond een groot middeleeuws bal.
Marco keek nog eens aandachtig naar het amulet toen het leek alsof die begon te pulseren in zijn handen. Een rilling schoot door zijn lichaam, alsof er een elektrische stroom doorheen liep. Zijn hart bonkte in zijn keel. Hij kon zijn ogen niet afwenden van de glimmend metalen schijf. De inscripties leken te dansen voor zijn ogen, alsof ze hem een boodschap wilden overbrengen. Op het festival, hopelijk bij een van de mysterieuze kraampjes, zou hij vast meer te weten komen over de kracht die hij in zijn handen hield. Hij dacht terug aan de droom die hij had gehad met Gabriël. Was dit het begin van iets groots?