Marco lag op zijn bed, luisterend naar het zachte getik van de regen op zijn dakraam en op het schuine dak. Na school vluchtte Marco meteen naar zijn kamer, weg van de drukte. Langzaam maakte het kalmerende ritme van de regen maakt hem eindelijk weer wat rustiger en dromerig.
Tijdens de pauze op school had hij ruzie gehad met zijn klasgenoot Marcel. Eerder die schooldag tijdens gym vond Marcel dat Marco aan het vals spelen was en gelogen had over de score van hun badminton wedstrijd. In de pauze had Marcel enorm lopen schelden naar Marco en ook erg nare woorden gezegd over Marco’s vader. Doordat Marcel zo aan het schelden was kookte Marco van woede. Zijn gezicht liep rood aan, en kon hij zich nog maar net inhouden om niet te gaan vechten. Hij beet op zijn tanden en hield zich toch in. De rest van de schooldag voelde hij zich helemaal leeg, en kon zich niet goed meer concentreren. Juf had het wel opgemerkt, maar Marco wilde niet vertellen wat er gebeurd was.
Toen hij na school als eerste was thuis gekomen is hij direct door gegaan naar zijn kamer om even alleen te zijn, weg van alle drukte en gedoe. Marco luisterde graag muziek, en meestal als hij geïrriteerd of verdrietig was maakte dat hem weer rustig. Hij was bijna in slaap gesust.
Op dat moment riep zijn moeder van beneden: “Marco, Vera komen jullie eten?”
Marco ging weer recht op zitten en deed nog een diepe zucht waarmee hij het laatste beetje boosheid en verdriet weg blies. Met grote stappen rende hij de trap af en bij de laatste stappen kon hij net de hond Max omzeilen, voordat hij met een sprong op het zeil in de gang landde. De moeder van Marco, Tessa, zette net een hele grote geurig dampende pan met spaghetti op de keukentafel terwijl Marco en zijn tweelingzus Vera aan tafel aanschoven.
Tessa nam de deksel van de pan, en schepte op elk bord een royale portie spaghetti en zette deze voor de kinderen en zichzelf neer.
“Mam?”, vroeg Vera net voor ze de eerste hete hap in haar mond stak. “Gaan we nog op vakantie in de zomer?” Ze keek naar de vakantiefolder op tafel.
“Ik heb op mijn werk nog geen vakantie verlof opgenomen lieverd,” antwoordde Tessa. “Maar waar wil je dan heen? Wat wil je dan gaan doen?”
“Nou ja, gewoon weer eens kamperen met de tent of zo,” antwoordde Vera. “Zoals we dat vroeger ook met papa deden. Naar Spanje of Frankrijk met de auto. Een mooie camping opzoeken of een gezellig huisje met een groot zwembad, of aan zee of zo.”
Marco knikte instemmend met volle mond.
“We zijn sinds papa overleed niet meer echt weggeweest, hè?” Vera keek op naar haar moeder. “Misschien… misschien moeten we nu gewoon wel gaan. Zonder papa.” Ze glimlachte. “In ons hart gaat hij toch mee.”
Tessa was een beetje verrast en geraakt door de laatste opmerking van Vera, maar ze wist in haar hart ook wel dat het klopte wat ze zei.
“Eigenlijk heb je ook wel gelijk.” gaf ze toe. “We moeten met zijn drieën ook op vakantie kunnen. Ik weet nog niet of ik ook vrij kan krijgen op mijn werk, Ik ga proberen drie weken verlof op te nemen in de zomervakantie om met jullie weg te kunnen gaan. Ik heb nog genoeg vrije dagen over, dus ik ga ervan uit dat het wel moet lukken.”
“Jullie gaan samen kijken waar jullie heen willen en wat jullie willen doen.” zei Tessa. “Ik wil niet alleen maar op het strand liggen of aan een zwembad hangen, maar ook leuke activiteiten kunnen doen met zijn drieën.”
Instemmend knikten Marco en Vera. “Goed, we gaan op internet kijken wat we aan leuke dingen kunnen vinden.”
Na het eten ruimden Marco en Vera de tafel af. Terwijl Tessa de afwasmachine inruimt, dwalen haar gedachten af naar haar overleden man Michel en de vakanties die ze samen met de kinderen hadden ondernomen. Michel hield van de natuur. Regelmatig gingen ze samen fietsen of wandelen in de bossen. Ze namen dan ook broodjes en drinken mee om te picknicken op een open plek die ze vanzelf wel ergens tegen zouden komen, en genoten dan van de zon, de geluiden van de vogels en andere dieren in het bos.
Op het dressoir in de kamer hadden Tessa, Marco en Vera na het overlijden van Michel een klein altaar gemaakt met een engel beeldje dat ze nog met zijn vieren samen hadden gekocht, drie kaarsjes en een foto van Michel. Iedere avond na het eten staken ze allemaal een kaarsje aan en vertelden ze hoeveel ze van hun vader en man hielden en hoeveel ze hem misten.
Als laatste stak Vera haar kaarsje aan. “Papa,” zei ze. “Ik houd heel veel van je, en ik mis je elk moment van de dag.” Het was even stil, maar toen zei ze: “Papa, mama, Marco en ik willen in de zomer op vakantie gaan. Ga je met ons mee, en wil je dan ook bij ons zijn zoals je dat altijd al was?”
Tessa legde haar hand op Vera’s schouder en knikte instemmend.
Michel was nu zo’n twee jaar geleden aangereden op zijn fiets. De chauffeur van de vrachtwagen had hem niet gezien, en Michel kon niet op tijd uitwijken.
“Goed,” zei Tessa. “Nu de pyjama’s aan, en als jullie klaar zijn, komen jullie weer naar beneden.”
Boven op zijn kamer aangekomen zag Marco dat het opgehouden was met regenen. Hij zette zijn dakraam open, om frisse lucht zijn kamer in te laten waaien. Het was ondertussen best afgekoeld buiten.
Hij sloeg de deken van zijn bed open, trok snel zijn pyjama aan en ging via de badkamer weer naar beneden.
Beneden zat Vera al in haar pyjama op de bank. Nadat Tessa voor de kinderen wat te drinken op tafel had gezet, haalde ze een verse kop koffie onder het apparaat vandaan, pakte de folder van de eettafel en liep de kamer in.
Ze opende de folder en bekeek de foto op de voorpagina: een dichtbegroeid bos met op de voorgrond een rimpelloos meertje en een klein bootje aan een smalle houten steiger.
“Dat is mooi.” mompelde ze.
Een doffe dreun op het zeil verraadde de komst van Marco beneden in de hal.
“Dit ziet er wel mooi uit.” zei Tessa.
Vera draaide haar hoofd weg van de televisie en zag dat haar moeder in de vakantiefolder aan het bladeren was. “Waar is dat dan?” vroeg ze.
“Is daar ook een groot zwembad?” vervolgde Marco.
“Ergens in West Frankrijk, geloof ik. In het meer kun je volgens mij ook wel goed zwemmen,” antwoordde Tessa. Ze sloeg de folder weer dicht en legde het midden op tafel. “Weet je wat? We bewaren deze folder even tot we weten of we ook weg vakantie kunnen gaan dit jaar, en dan gaan we in het weekend kijken wat we allemaal kunnen gaan doen.”
“Is goed, mam,” klonk het binnensmonds, terwijl Vera’s aandacht alweer was gericht op de soap op televisie.
Marco pakte uit zijn schooltas zijn topografie-opgave die hij voor morgen nog verder moest leren. Hij haalde de kaart van Frankrijk tevoorschijn, met de grote steden en rivieren die hij moest kennen.
“Moet jij je topografie niet leren, Vera?” vroeg Tessa.
“Ik heb vanmiddag al met Mia op school geleerd. We waren eerder klaar met onze opdracht, dus toen mochten we al onze topografie leren.”
Na ongeveer een half uur op de bank geleerd te hebben, stopte Marco de opgave weer terug in zijn tas.
“Ken je het allemaal?” vroeg Tessa.
“Ja hoor, simpel. Ik had vandaag op school wat tijd over en heb daar al geleerd.”
“Goed. Dan ga ik nu even Max uitlaten, en als ik weer terug ben gaan jullie tanden poetsen en naar bed. Morgen weer vroeg op naar school. Vergeet niet om morgen na school naar oma te gaan, hè. Ik kom jullie dan daar weer ophalen. Ik moet de hele dag werken.”
“En vrij vragen?” viel Vera in de rede.
“En vrij vragen!” bevestigde Tessa.
Tessa stond op, liep naar de gang en pakte de riem van Max van de trap. Max ging, zoals hem was aangeleerd, op de mat zitten. Hij kwispelde druk, waardoor zijn hele lijf heen en weer ging.
“Het is goed, Max,” zei ze. “We gaan even wandelen.” Ze deed Max zijn riem om en trok de deur achter zich dicht. De regenwolken begonnen plaats te maken voor een heldere hemel. Het was nog lekker om zo zonder jas buiten te lopen. Het kleine beetje wind dat er was, liet de blaadjes aan de bomen nog licht ritselen, zodat de regendruppels die er nog op lagen zo nu en dan op de grond vielen.
Binnen zaten Marco en Vera voor de televisie toen de telefoon ging.
Vera sprong op en nam de telefoon op. “Met Vera de Ruiter,” zei ze.
“Hallo meisje, met oma,” klonk het van de andere kant. “Alles goed met jou?”
“Ja hoor, oma,” antwoordde ze met een blije stem. “We gaan kijken of we in de zomer met zijn drieën op vakantie kunnen, maar mama weet nog niet of ze vrij kan krijgen op haar werk.”
“Dat is een goed idee. Weten jullie ook al waar jullie heen gaan?”
“Nee, nog niet. Maar we willen weer gaan kamperen of zo, net als met papa. En ik wil dan wel dat er een mooi zwembad bij de camping zit en veel kinderen om mee te spelen.”
“Dat zal dan vast wel goed komen,” zei oma geruststellend. “Mag ik mama even aan de telefoon? Ik wil haar wat vragen.”
“Ze is Max aan het uitlaten, en zodra ze terugkomt, moeten wij naar bed,” antwoordde Vera.
“Goed. Wil je dan als ze weer thuis is tegen haar zeggen dat ik heb gebeld, en vragen of ze me vanavond terugbelt? Dan zie ik jullie morgen weer na school.”
“Ja oma, dat is goed. Tot morgen.”
“Tot morgen, schat.”
Vera hing op en zakte weer onderuit op de bank voor de televisie.
Ondertussen liep Tessa naar het park waar ze altijd met Max wandelde. In haar hoofd spookte de gedachte hoe haar man het zou vinden dat ze alleen met de kinderen op vakantie wilde gaan. Op dit soort momenten was het gemis van haar man wel heel groot, en ze begon te twijfelen of ze er wel goed aan deed om met zijn drieën op vakantie te gaan.
Ineens voelde ze in haar hand de riem in rollen, en ze schrok uit haar gedachten van het geluid dat de riemclip maakte toen het hard tegen de katrol sloeg.
“MAX!” riep ze in reactie uit.
Ze zag en hoorde hem niet. “Max!” riep ze nog eens, maar nog steeds geen reactie van de hond. Dit was nog nooit eerder gebeurd. Toen ze de clip in het licht van een lantaarnpaal bekeek, zag ze dat deze niet gebroken was. Het leek erop alsof hij gewoon losgemaakt was.
Ze riep nog een paar keer terwijl ze langzaam haar weg door het park naar huis vervolgde, in de hoop dat Max thuis op haar zat te wachten voor de deur.
“Mevrouw!” Zei een vriendelijk klinkende mannenstem achter haar. “Bent u uw hond kwijt? Ik zag er net een hard het park uit rennen aan de andere kant richting de huizen daar.”
“O, dank u wel, mijnheer,” antwoordde ze terwijl ze zich omdraaide om de man aan te kunnen kijken. Door de lantaarnpaal zag ze alleen zijn grote silhouet. Zijn gezicht bleef te duister om te herkennen. Tessa liep langs de man om dezelfde weg terug te lopen als ze gekomen was, richting huis.
“Au revoir,” zei de man nog na.
Een vertwijfeld “Eh, ja, tot ziens,” zei Tessa.
Na een paar stappen bedacht ze zich dat ze wel erg kalm had gereageerd op deze vreemde man in het donkere park. Het leek bijna of er iets vertrouwds in hem was. Toch was de stem, met zijn licht Franse accent, haar vreemd.
Thuis aangekomen zat Max, zoals Tessa al hoopte, alweer ongeduldig voor de deur te wachten totdat de deur open zou gaan en hij naar binnen kon.
Tessa ging naar binnen en legde de hondenriem weer op de trap. Samen met Max liep ze naar de huiskamer en negeerde het incident verder.
“Mam, oma de Ruiter heeft net gebeld. Of je haar zo nog even terug wilt bellen,” zei Vera, met haar blik nog op de televisie gericht.
Tessa pakte haar koffiekopje en vulde het opnieuw. “Dank je, Vera. Dat zal ik wel even doen als jullie naar bed gaan,” klonk het vanuit de keuken.
“Bedtijd!” riep ze toen de soap op televisie was afgelopen. “Naar boven, tanden poetsen en naar bed. Ik kom jullie zo nog toedekken.”
Na wat gebruikelijk getreuzel en gemopper liep de tweeling toch langzaam naar de badkamer om hun tanden te poetsen. Na het poetsen hoorden ze hun moeder beneden bellen met oma. Ze konden niet goed verstaan waar hun moeder het over had.
“Hey mam.” zei Tessa door de telefoon. “Je had gebeld zei Vera!”
“Dat klopt!” antwoordde oma de ruiter aan de andere kant van de lijn. “Ik heb gisteren onverwacht bezoek gekregen van mijn broer Johan en zijn vrouw. Morgen als Vera en Marco na school bij mij komen zijn zij er ook nog. Kom jij na je werk ook, dan kunnen we met zijn alle in de tuin eten.”
“Wat leuk zeg. ” antwoordde Tessa met blije stem. “Onverwacht bezoek. Weet je wat ik doe. Ik zeg niets tegen de kinderen. Die vinden dat vast erg leuk!”
Boven keek de tweeling elkaar even vragend aan, maar luisterden niet verder. Beide kinderen gingen naar hun eigen kamer en kropen onder de dekens, wachtend tot hun moeder hen kwam toedekken.
Na een paar minuten stapte Tessa de kamer van Vera binnen en begon ze met het instoppen van haar dekens.
“Wat wilde oma?” vroeg Vera.
“Dat is een verrassing,” antwoordde Tessa met een glimlach op haar gezicht. “Meer zeg ik niet. Morgen zie je het wel bij oma.”
Vera mompelde nog wat na, wat Tessa eigenlijk niet eens goed kon verstaan. Ze gaf haar een kus en wenste haar een goede nacht.
Toen Tessa op Marco’s kamer kwam zette Marco net zijn schooltas in de hoek. Hij kroop zijn bed in.
“Mam?” zei Marco vragend. “Vanmorgen hadden we gym, en toen zei Marcel dat ik loog over hoeveel de stand was met badminton. Dat was helemaal niet zo, maar hij begon mij uit te schelden, en zei allemaal nare dingen over papa.”
“Tot de gym was het een hele leuke dag, maar daarna en na de pauze voelde ik mij helemaal leeg.”
“Weet juf wat er is gebeurd. Moet ik haar een berichtje sturen om te zeggen wat er is gebeurd? dan kan ze in ieder geval een oogje in het zeil houden.”
“Nee mam, dat hoeft nu niet. Het is toch bijna vakantie.”
“Oke vent. Als jij dat nu niet wil is dat ook helemaal goed, maar vertel mij het wel als Marcel vervelend blijft doen.. Nu gaat het wel weer beter toch?”
Marco knikte bevestigend.
“Ik heb pas iets gelezen wat je zou kunnen proberen. Het ging er om dat je visualiseert dat je een sterke soort ‘eierschaal’ om je heen denkt. Een schild dat alleen maar de positieve dingen door laat, en alle negatieve dingen tegen houdt. Ik weet zelf niet precies of en hoe het werkt maar je zou het is kunnen proberen.”
“Dat werkt dan door er alleen maar aan te denken dan of zo?” Vroeg Marco.
“Ja zo begreep ik het wel uit het artikeltje.”
“Ik weet niet goed hoor mam, maar ik kan het altijd eens proberen.”
“Heel goed man. Ga nu maar lekker slapen. Morgen weer een nieuwe dag. Slaap lekker Marco.”
“Slaap lekker mam.”
Beneden pakte Tessa haar laptop uit haar tas om nog wat e-mails te beantwoorden en een presentatie voor te bereiden. Tegen middernacht besloot ze ook naar bed te gaan. Ze liet Max nog even voor de deur in het gras plassen, en deed daarna alle lichten uit. Toen ze de kamerdeur wilde sluiten, merkte ze op dat er nog één kaarsje, die van Vera, brandde bij het altaar.
“Die had al lang vanzelf uit moeten gaan.” mompelde ze tegen zichzelf.
Zonder er verder over na te denken blies ze het kaarsje uit, sloot ze de deur achter zich en zag ze dat Max een paar rondjes in zijn mand draaide voordat hij met een zucht ging liggen.
“Slaap lekker, Max. Tot morgen,” zei ze, en ging verder naar bed.